Starzejące się społeczeństwo i przyrost liczby osób starszych stanowią przedmiot zainteresowań wielu dyscyplin naukowych. Starość, jako ostatnia faza ludzkiego życia, badana jest zarówno przed pedagogów, psychologów, socjologów, ekonomistów, demografów, medyków i wielu innych przedstawicieli świata nauki i życia społecznego, którzy pragną poszerzyć dotychczasową wiedzę na temat starości, starzenia się i ludzi starszych. W żadnym wcześniejszym wieku, schyłkowy okres życia człowieka nie wzbudzał takiego zainteresowania, jak współcześnie. Obecnie starzenie się społeczeństw stanowi istotną kwestię, która bezpośrednio wpływa na funkcjonowanie rodzin, grup oraz całych społeczeństw. Młodsze pokolenia przejawiają negatywne postawy, takie jak choćby gerontofobia, co znacznie obniża autorytet osób starszych w środowiskach rodzinnych i lokalnych. Szybki tryb życia, który jest tak charakterystyczny dla współczesnego człowieka, często nie wpisuje się w trendy i wartości, jakie wyznają osoby starsze. Z drugiej zaś strony, pomimo negatywnych przejawów braku akceptacji i zrozumienia dla potrzeb najstarszych generacji, można zaobserwować tendencję do wzmożonej aktywizacji i aktywności ludzi starszych. Współcześni seniorzy są bardziej świadomi swoich możliwości, potencjału, praw, chętniej poszukują różnych form zagospodarowania czasu wolnego, otwierają się na nowości technologiczne, są ciekawi świata i otaczającej ich rzeczywistości. Niejako w odpowiedzi na pojawiające się zapotrzebowania, sukcesywnie wzrasta liczba miejsc, w których osoby starsze mogą podejmować różne formy aktywności.